wandelen in de zon en kaarten als het regent

Wat zit ik met een mooi uitzicht lekker op de bank. Wouter leest een boek en mn ouders zijn de stad in op zoek naar een warme trui.

In Lima hebben we een nieuw paspoort voor Wouter aangevraagd, nieuwe pinpas, simkaart, al dat soort regeldingen. Maar ook genoten van de stad. We sliepen in de wijk Miraflor waar veel mooie huizen met geweldige balkonnetjes staan. Brede straten, vuilnisbakken (die ook geleegd worden) en geen bedelaars. Dat voelde echt als een sjiek stukje stad en we hadden zelfs een mooi hotel met geweldige service gevonden voor 4 euro pp incl ontbijt.
Ook in Lima hadden ze lekkere ijsjes (de Mc Donalds heb ik links laten liggen!) en woensdagavond hebben we een 'ballet van fonteinen' gezien. Ik verwachtte er niet veel van, maar het was een groot park met 15 verschillende fonteinen. Een hele mooie klassieke, een fontein met veel kleuren die aan het 'dansen' was op muziek, een fontein waar alle Peruanen in stonden om lekker zeiknat te worden, een fontein waar je onderdoor kan lopen. Vanalles wat en erg mooi.
Sinds donderdag zijn we in Huaraz, dat ligt iets noordelijker en tussen grote bergketens. De Cordillera Negra (donkere bergen) en de Cordillera Blanca. In de Cordillera Blanca liggen de hoogste bergen van Peru (iets van 6800 meter) en daar ligt veel sneeuw op, vandaar ook de naam 'blanca'. Vanaf deze bank op de 4e verdieping van het hotel hebben we uitzicht op die bergen, dus dat maakt dit een heerlijk plekje. Naast de open haard (die niet heel veel warmte, maar wel veel gezelligheid geeft) en de grote ruimte zodat we zodra het regent lekker kunnen klaverjassen. Heerlijk burgerlijk, het voelt soms net alsof we in Bergharen zitten.
Vrijdag zijn we de stad in gegaan en zagen we ineens een fanfare. Dus hebben we een tijdje zitten kijken en er kwamen steeds meer mensen, tot er een hele carnavals optocht was ontstaan. Mooie pakjes, maar weinig nonnen, verpleegsters, koeien of wat je in nederland nog meer ziet. Vooral veel vrouwen in iets kortere rokken dan normaal (tot op de knie) en fellere kleuren. Sommigen zagen er echt verkleed uit, met hoofdtooien en er waren 4 meisjes in jurkjes van krantepapier (erg mooi gemaakt!) die met een groep meeliepen die zich inzette voor een betere wereld. (voor zover ik het Spaans begreep)
Super grappig om te zien en helaas is een van de tradities met carnaval hier ook dat iedereen elkaar nat gooit, dus ik moest heel hard lachen toen een groepje meisjes een waterballon tegen Wouter aan gooiden (helaas spatte die kapot op de grond). Maar het lachen verging met snel, want een groep jongens kon ook goed mikken en gooide iets harder, waardoor ik ineens een natte rug had. En toen ik 15 minuten later weer langs liep... ja, was het weer raak. HAHA (NOT!) (haha, stiekem was het wel grappig, maar mn kleren zijn lang nat gebleven!)
Verder hebben we gisteren en eergisteren een stukje gewandeld. Bas en Hannie hebben gisteren 'heel veel gewandeld' en hebben nu spierpijn, Wouter en ik hebben gisteren 'een stukje gelopen' en uiteraard geen spierpijn. Het leuke is dat we wel hetzelfde stuk hebben gelopen...
We wilden naar een meer wat een uurtje met de auto hiervandaan is, maar dat ligt op 4600 meter en dat ligt nu in de wolken, dus besloten om naar een ander meer te gaan. Helaas was dat 2 uur in de auto zitten en volgens mij had de chauffeur zijn rijbewijs gratis bij een pakje boter gekregen, want hij reed echt debiel. Gas, remmen, gas, remmen, gas, remmen, volgens mij heb ik een halve whiplash aan die rit over gehouden! Na een uurtje moest ik de auto laten stoppen van Wouter en deponeerde hij zijn ontbijt netjes in de berm, waarna het weer beter ging met hem, maar de chauffeur helaas zo gek bleef rijden. Wouter en ik hadden al geen vertrouwen meer in een goede afloop van de dag, maar gelukkig was het meer adembenemend mooi: Turkoise-groen water, super mooie bomen die we nog nooit hadden gezien, de zon scheen en we hebben langs een prachtig stroompje gewandeld waar de koeien vredig langs stonden te grazen. Vredig kan op verschillende manieren geinterpreteerd worden, want Wouter vond nieuwsgierige koeien maar niks (zijn opa is eens aangevallen door een stier, dat heeft m een trauma gegeven denk ik, haha). Gelukkig heeft hij een vriendin en ouders van het platteland, met koe-ervaring, dus hebben we m goed beschermd.
Nu nog een dag of 2 in Huaraz en dan ga ik eens kijken of ik die vader van me ook aan het surfen krijg. Weer lekker naar de warmte en het lage land (we zijn nu weer op 3100 meter).
Foto's volgen nog, we gaan nu even alles op een DVD branden en hopelijk vanmiddag wat op internet zetten.
Liefs Nicky