Wildkamperen op 3652m

We hebben weer een mooie reis overleefd. We zijn drie dagen gaan fietsen langs het Titicaca meer. Het leek zo{n goed idee, maar het was toch errug zwaar. Van 3800 naar 4250 meter omhoog fietsen is best zwaar, vooral omdat de rem van mijn fiets erop bleek te staan. Maar wel errug vet om het meer te zien, besneeuwde bergen op de achtergrond en langs kleine dorpjes te fietsen waar je normaal niet komt.

We hadden een mooi tentje gehuurd, en de eerste nacht kwamen we in een heel klein dorpje waar we wat mensen vroegen of we ergens thee konden drinken, want we hadden het zo koud. Nee, er is geen winkeltje of iets in het dorp, maar wacht, we zetten wel even thee. Dus een kwartier later zaten we met een lekkere zoete kop thee op een bankje tussen de nieuwsgierige kinderen, honden, koeien en ezels. We konden ons tentje op hun terrein opzetten en dat was echt geweldig. Zo tof om te zien dat toeristen nog niet overal komen en mensen oprecht aardig tegen je kunnen zijn. Dat die kids zo nieuwsgierig kwamen kijken en helpen met de tent opzetten. s nachts werden we regelmatig wakker van een balkende ezel (wat kunnen die beesten een hard en gek geluid maken zeg!) en s ochtends nederlandse klompjes als souvenir gegeven en weer lekker verder gefietst. nou lekker... ZADELPIJN!!! vooral over onverharde wegen was het afzien, met krakkemikkige mountainbikes. Op het laatst maar een stukje de bus genomen tot we weer asfalt hadden en, minder relaxed, nog een paar honderd meter omhoog moesten fietsen. Op dag drie van onze tour wilden we namelijk in Sorata uitkomen, dat ligt net wat lager in de Andes en is zo´n beetje het begin van het amazone gebied. De top hadden we gehaald (4273m), maar daar was het weer ijskoud (de dag ervoor hadden we ook liggen klappertanden in de tent), dus we wilden nog iets naar beneden voor we ons tentje gingen opzetten. Daar waren nauwelijks huizen, dus we wilden een verstopt plekje zodat we ´s nachts niet beroofd zouden worden. Net van de weg een plat, lekker zacht plekje gevonden met een super uitzicht en nuawelijks zichtbaar van de weg. Alleen dorpen aan de overkant van de vallei. Tentje opgezet, vroeg onder de wol, maar om half 1 werden we wakker van de regen. Blegh. En toen ging het onweren. Hm... En toen bleken we in de regenwolk te zitten en vonden we ons mooie uitzicht ineens minder leuk, want de tenstokken waren toch wel het hoogste punt en van metaal. Toen de bliksem nog maar 1 km bij ons vandaan was zijn we toch maar de regen ingegaan om in een greppel naast de weg te schuilen. Damn, dan voel je je toch kwetsbaar in de onweersbui ver van de bewoonde wereld!! Zelfs mn telefoon die in Bolivia regelmatig bereik heeft, gaf het op die avond. Maar we hebben het overleefd en om 10 uur ´s ochtends begon de zon weer te schijnen en de afdaling naar Sorata (2722m) was geweldig mooi. Kronkelend langs de berg naar beneden. Heerlijk!

Voor dit avontuur hebben we nog meer overleefd, nameljk de ´gevaarlijkste weg ter wereld´. Vlak bij La Paz (geweldige stad, was super fijn daar!) hebben we de Death road gedaan. Een afdaling van 3500m (van 4700m naar 1200m) over een weg van ca 3 meter breed. Gelukkig is de weg niet echt meer in gebruik want ze hebben een betere weg aangelegd, dus weinig tegemoet komend verkeer. En wel een geweldig uitzicht.

Over een uurtje verlaten we Bolivia en gaan we naar Cuzco in Peru. Met een tussenstop op drijvende eilanden in het Titicaca meer. Dus gaan we nu nog even wat eten halen voor in de bus (komen morgen ochtend aan).